کوه من!
همیشه استوار باش
محکم باش تو بارون و برف و بوران این روزگار...
همشون فصلی با ما هستن...
بالاخره تموم میشن و بهار با تمام زیباییش از راه می رسه...
تو محکم بمون...
اخه یه گل کوچیک هست که تازه داره تو دامنه ى تو جوانه می زنه..
و تمام دلخوشیش سایه و عظمت تو هست...
پس محکم باش و همیشه کوهش باش...
:$:$:$:$
محمد محمدیان
amir
از توی این مخمصهء بد عنق
راهی نمی بینم واسه رهایی
جنونِ بال و پر زدن معمّاست
“ندا”ی آزادی بگو کجایی
سرسام گرفتم از سکوتِ مغزا
همش داره حالمو هم میزنه
دور و ورم شلوغه از بی کسی
که پیشِ چشم فقط قدم میزنه
***
دلگیرم از فناتیسِم، سیاست
منزجر از این حجمِ پر کثافت
تعفّن و خون و شعارِ فردا
تئاترِ نخ نمای دم به ساعت
دلگیرم از این آدمای خالی
که مرغِ همسایه رو خر میبینن
درگیرِ نامه های عمقِ چاهن
امّا شبا خوابِ سحر میبینن
ندیده مدّعیِ قعرِ دریان
نخونده، شاعرن، ادیبِ نابن!
این برده های اسکناسِ چرکی
به جای عشق دلدادهء کبابن!
***
چیزی نمونده تا غروبِ انسان
دنیا اتاقِ عنکبوتا شده
منو بگیر از تارِ دارِ دنیا
حالا که زخمِ زندگی وا شده
منو بگیر از این زمینِ تاول
منو بگیر از این لجنزارِ بد
بذار تموم شه گردیِ دایره
بذار تموم شه این دل-آوارِ بد
آشنا
