دلتنگی
سه شنبه, ۵ آبان ۱۳۹۴، ۱۰:۲۷ ب.ظ
دلتنگی
یعنی...
جاذبه برعکس شود,
وزن زمین
روی دلت سنگینی کند.
الکی مثلا من دلم برای دیدنت یه ذره نشده!!! :-(
زندگی
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست ....
زندگی بدون امام زمان برای ما هیچ ارزشی نداره..هیچ لذتی نداره...
ما زندگی بدون اقا رو نمیخوایم...
دنیا دنیا هم باشیم...
همیشه یه چیزی کمه..
یه کسی کمه....
کسی که حجم نبودنش از حد حیات خارجه...و داره نبودش ما رو به نیستی میبره...
آقا دعا کن ما بیایم...
تا شما هم بیای
سفره خالیست ولی نان تو خواهد آمد
چه غم از درد که درمان تو خواهد آمد
پس مزن دست مرا وُسع گدایت اینست
دلخوشم لطفِ فراوان تو خواهد آمد
این دهه پشتِ درِ خانهی خود را ننداز
صبح و شب عبدِ پریشان تو خواهد آمد
آخر از روضه سوی خیمهی تو میآیم
آخر این دست به دامان تو خواهد آمد
چشمِ ما خشک که شد قحطیِ نعمت هم شد
اشک چون آمده باران تو خواهد آمد
زندگی کردن ما مردگیِ محض شده
پس کِی آقا، سر و سامانِ تو خواهد آمد؟
کاش می شد که به یعقوب کسی مژده دهد
یوسف از مصر به کنعانِ تو خواهد آمد
روزی از دور مرا گریه کنان میبینی
آن زمان حُرّ پشیمان تو خواهد آمد
آخرین ماه زمستان شده امّا یک روز
آخرین ماه زمستان تو خواهد آمد
بین هر کوچهی باریک اگر گوش کنی
نالهی مادرِ بی جان تو خواهد آمد
تا زمین خورد تو را کرد صدا، یعنی که
حق و احقاق به دستان تو خواهد آمد
منوی بلاگ
بایگانی
- آذر ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۱)
- مهر ۱۳۹۶ (۱)
- شهریور ۱۳۹۶ (۳)
- مرداد ۱۳۹۶ (۳)
- تیر ۱۳۹۶ (۱)
- خرداد ۱۳۹۶ (۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۵)
- بهمن ۱۳۹۵ (۵)
- دی ۱۳۹۵ (۵)
- آذر ۱۳۹۵ (۹)
- آبان ۱۳۹۵ (۳۳)
- مهر ۱۳۹۵ (۳۹)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۲۷)
- تیر ۱۳۹۵ (۳۲)
- خرداد ۱۳۹۵ (۴۷)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۲۹)
- فروردين ۱۳۹۵ (۳۳)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۴)
- بهمن ۱۳۹۴ (۱۴)
- دی ۱۳۹۴ (۲۶)
- آذر ۱۳۹۴ (۳۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۳۰)
- مهر ۱۳۹۴ (۱۱)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۵)
- مرداد ۱۳۹۴ (۸)
- تیر ۱۳۹۴ (۲۴)
- خرداد ۱۳۹۴ (۴۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۸)
پربیننده ترین مطالب
- ۹۴/۰۷/۲۹عقده روضه
- ۹۴/۰۳/۰۶ای کاش...
- ۹۴/۰۳/۰۱همین الان یهویی!
- ۹۴/۰۴/۰۳حس رفتن....
- ۹۴/۰۹/۲۳هرجای دنیایی دلم اونجاست
- ۹۴/۰۲/۳۰چرا زندگی ساده ی ما ریخت بهم؟؟؟
- ۹۴/۰۶/۱۱حس خوبیه 2
- ۹۴/۰۶/۱۵سکوت... عذاب آور ترین سلاح تو
۰۷ آبان ۹۴ ، ۱۹:۱۹
عبد الصمد عبد الله
عبد الصمد عبد الله
گلادیاتورها دسته‌ای از بردگان و جنگجویان حرفه‌ای بودند که با یکدیگر و گاهی با حیوانات درنده می جنگیدند تا موجبات تفریح تماشاگران را فراهم آورند. این پیکارها که گاه به مرگ ایشان می‌انجامید در میدانگاه‌های ویژه‌ای در بسیاری از شهرهای امپراتوری روم اجرا می‌شد. آنان نه فقط حقوق فردی و اجتماعی خویش، بلکه حتی زندگی خود را با ظاهر شدن در صحنه این نبردها در معرض خطر قرار می‌دادند.
اغلب گلادیاتورها، به عنوان برده، خوار و خفیف شمرده می‌شدند؛ تحت شرایطی دشوار تأدیب می‌گردیدند و از نظر اجتماعی به حاشیه رانده شده بودند. آنان همواره تحت تبعیضات نژادی قرار می‌گرفتند و عموماً به مرگ محکوم بودند. با این وجود، نه فقط در زمان انجام نبرد، بلکه در حال مرگ نیز مورد تحسین تماشاچیان قرار داشتند...
... روضه خوان بر فراز منبر ناله می زند: شاهزاده ای که هنگام زیارت قبر مادر، به دستور مولی، شمعها برایش خاموش می شد؛ کسی جلو می افتاد تا نامحرمی او را نبیند و غیرت برادران را حمایل می کرد تا از کوچکترین بی حرمتی در امان باشد؛ عصر عاشورا، یکه و تنها میان حرامیان بود... شاهزاده ای که هنگام خروج از مدینه، برادران و برادر زادگان، نگهبان حریمش بودند و برای سوار شدن بر مرکب، زانو می گرفتند؛ عصر عاشورا، یکه و تنها میان حرامیان بود...
... تلویزیون فیلمی نشان می دهد که قهرمانش خانمی است اسلحه به دست، بزن بهادر و البته در دقایقی از فیلم، اسیر دست دشمنان. خانمی که در بیشتر صحنه ها خوار و خفیف می شود؛ از بیشتر حقوق اجتماعی و فردی محروم است و بسیاری خواهان مرگ او هستند. قهرمانی که نه حریمی دارد و نه برادران با غیرتی. خانمی که البته موجبات تفریح تماشاچیان را فراهم می کند و مورد تحسین آنان است...
و دختران ما، قهرمانانشان گلادیاتور رومی است، نه شاهزاده اسلامی. آنان ترجیح می دهند برای درس خواندن و شاغل بودن و در یک کلام، حضور اجتماعی داشتن؛ از نگاه ناپاک شاگرد اتوبوس و متلک پرانی همکلاسی سبک مغز گرفته تا توهین های ارباب رجوع و مافوق را بر خود هموار کنند تا مادری نباشند که در خانه مانده است. آنان ترجیح می دهند گلادیاتوری باشند در میان حرامیان؛ تا شاهزاده ای در میان خویشان.
و البته ایراد در این است که ما گلادیاتورها را تحسین می کنیم و شاهزادگان را افراد ضعیف می شمریم.
اغلب گلادیاتورها، به عنوان برده، خوار و خفیف شمرده می‌شدند؛ تحت شرایطی دشوار تأدیب می‌گردیدند و از نظر اجتماعی به حاشیه رانده شده بودند. آنان همواره تحت تبعیضات نژادی قرار می‌گرفتند و عموماً به مرگ محکوم بودند. با این وجود، نه فقط در زمان انجام نبرد، بلکه در حال مرگ نیز مورد تحسین تماشاچیان قرار داشتند...
... روضه خوان بر فراز منبر ناله می زند: شاهزاده ای که هنگام زیارت قبر مادر، به دستور مولی، شمعها برایش خاموش می شد؛ کسی جلو می افتاد تا نامحرمی او را نبیند و غیرت برادران را حمایل می کرد تا از کوچکترین بی حرمتی در امان باشد؛ عصر عاشورا، یکه و تنها میان حرامیان بود... شاهزاده ای که هنگام خروج از مدینه، برادران و برادر زادگان، نگهبان حریمش بودند و برای سوار شدن بر مرکب، زانو می گرفتند؛ عصر عاشورا، یکه و تنها میان حرامیان بود...
... تلویزیون فیلمی نشان می دهد که قهرمانش خانمی است اسلحه به دست، بزن بهادر و البته در دقایقی از فیلم، اسیر دست دشمنان. خانمی که در بیشتر صحنه ها خوار و خفیف می شود؛ از بیشتر حقوق اجتماعی و فردی محروم است و بسیاری خواهان مرگ او هستند. قهرمانی که نه حریمی دارد و نه برادران با غیرتی. خانمی که البته موجبات تفریح تماشاچیان را فراهم می کند و مورد تحسین آنان است...
و دختران ما، قهرمانانشان گلادیاتور رومی است، نه شاهزاده اسلامی. آنان ترجیح می دهند برای درس خواندن و شاغل بودن و در یک کلام، حضور اجتماعی داشتن؛ از نگاه ناپاک شاگرد اتوبوس و متلک پرانی همکلاسی سبک مغز گرفته تا توهین های ارباب رجوع و مافوق را بر خود هموار کنند تا مادری نباشند که در خانه مانده است. آنان ترجیح می دهند گلادیاتوری باشند در میان حرامیان؛ تا شاهزاده ای در میان خویشان.
و البته ایراد در این است که ما گلادیاتورها را تحسین می کنیم و شاهزادگان را افراد ضعیف می شمریم.
همراه تو ای تمامت سرخ زمین/ای کاش جهان ز تشنگی جان می داد